Three aid and equipment Support Camps for the disabled in Verawal, Thara and Dhanera

Support Camp 1

Location: Veraval

On 23rd of December 2017, Mumbai-based donors Varjivandas Shah family and Raj Saubhag Ashram organized an aid and equipment support camp for the disabled in Verawal.

A total of 405, disabled people were provided wheelchairs, tricycles, artificial limbs, hearing aids, calipers and educational kit for the mentally challenged pupils, and other equipment to help them cope with on-going or recurring physical disabilities.  All equipment was given free of cost.

In the first week of November 2017, 9 volunteers from Ashirwad Trust for the Disabled, Sayla surveyed 40 villages, distributed pamphlets, encouraged people to have their disabilities assessed during two diagnostic camp held in Shri Shantinath Jain Derasar on the 16th-17th of November and Navdurga Mataji Mandir in the last week of November.  The volunteers required 9 days to reach most of the families in these 40 villages.

Doctors then arrived a fortnight after the survey team finished the initial task.  During the diagnostic camp, the patients were assessed and their requirements noted.

On the 23rd of December, the entire support staff, doctors, volunteers and donors arrived to ensure that the equipment was handed over to the patient and he/she was advised about usage of the equipment.  Among the equipment distributed were tricycles, wheelchairs, prosthetic limbs, crutches, C P walkers, hearing aids, surgical shoes and educational kits.

Support camps for the disabled have been known to provide immense relief to patients twice-cursed – by disease and by poverty.

Veraval Camp 1.jpg
Veraval Camp 2.jpg
Veraval Camp 4.jpg
Veraval Camp 3.jpg

Support Camp 2

Location: Thara 

A total of 127 villages like Kankarej, Radhanpur, Harij, and Disa from Patan Zilla were surveyed and 400 people were shortlisted at the diagnostic camp and 322 disabled poor people were given aids and appliances according to their needs.

Thara Camp 1.jpg
Thara Camp 2.jpg
Thara Camp 3.jpg

Support Camp 3

Location – Dhanera, Banakantha, Palanpur

Several Indian families living in the UK chose to sponsor a support camp for the disabled in Banakantha. Heavy floods, where 10-feet deep water collected in residential areas, causing heavy monetary loss and damage to property and equipment, had struck this region earlier.

Volunteers from Ashirwad Trust for the Disabled, Sayla surveyed Disa, Dantiwada, Lakhani and Tharad talukas.  Diagnostic camps were held in Shri Ramchandra Savrajbhai Shah Hospital

Over 404 disabled people were provided wheelchairs, tricycles, artificial limbs, hearing aids among others.  A month before the actual camp was to be held; about 55-60 villages were surveyed by 7 volunteers, who camped in the region for a week. Following a standard operating procedure, the diagnostic camp was held about a fortnight after the survey team completed their assignment.  The doctors shortlisted the patients and their requirements, and the final support camp is organized in the presence of donors.

Raj Saubhag Ashram thanks donors – Dr. Bhupenbhai and Neetaben Mehta, Nanalal Katariya, Kantaben Katariya, Bhanumati Kataria, Satishbhai Katariya, and Laxmiben and Manjuben Popat family for supporting such a noble cause.

Dhanera Camp 4.jpg
Dhanera Camp 2.jpg
Dhanera Camp 3.jpg
Dhanera Camp 1.jpg

Compassion - કરુણા


We celebrate Param Pujya Bhaishree's divinity through the wonder of his virtues. Each month a different writer has captured the inspirations drawn from Bhaishree's life that shed light on these beautiful virtues and help us recognise his inner being.

This month we explore Param Pujya Bhaishree's virtues of Compassion.


Compassion

‘Compassion’ is a superior, ‘universal love’ sentiment that has at its core this abiding desire:   'May all souls of the universe also enjoy eternal spiritual bliss that I am enjoying.' One's heart just cannot feel such compassion without first feeling selfless love that is free of craving. 

In other words, compassion is to mirror one's self in others and to experience another person's sufferings as strongly as one's own. Compassion leads to the development of other virtues like equanimity, tolerance, patience and selflessness. It spurs selfless efforts to uplift the downtrodden. 


The fountain of compassion, that is so vast that it can engulf the entire universe, leads deserving and eager souls to self-realization and, ultimately, all the way to liberation. 

Profound equanimity is the ultimate fruit of compassion - the idea that one’s soul is indeed identical to that of others is the seed of this tree of compassion.

It is important to develop the spiritual perspective that one’s true self is indeed God-like (like Siddha Bhagwan). Keeping this undaunted faith helps build one's conviction and in developing equanimity, an all-encompassing attitude of friendliness and brotherhood as we see that  the entire universe is a family of God-like souls. Ultimately, this, with other precious virtues such as friendship, adoration, compassion and equanimity, leads to the realization of one’s true self.

This potent stream of compassion flourishes within the heart of a truly enlightened soul and encompasses all souls of the universe. Enlightened souls feel others’ sufferings far more than their own. Their tender hearts undergo agonizing pain when they see people chasing a mirage in the illusory hope of achieving true happiness. 

The compassionate foresight of enlightened souls is not focused on eliminating the temporary sorrows of one's present life; it is actually focused on eliminating all sorrows of all times, leading souls towards eternal happiness.

The compassion of enlightened masters is devoid of expectations. Param Krupaludev Shrimad Rajchandraji has aptly said, "Even continuously extolling the selfless compassion of the enlightened soul awakens the true nature of the self." 

Such selfless love attracts one towards the enlightened Master. It awakens the purity of one’s soul, eliminating worldly filth. The degree of awakening of compassion is directly proportional to the degree to which the soul has been purified. The love that enlightened souls have towards the other souls of the universe is a 1000 times greater than the love a mother has towards her child.

"Service of mankind is service to God", "serving the interest of others is serving the interest of the self" - by embracing these noble principles in his life, Param Pujya Bhaishree has made selfless service his daily routine. He has dedicated his entire life towards serving others. Bhaishree's life goals are upliftment of the souls of spiritual seekers and upliftment of the suffering masses of the society. His compassion towards the souls of the universe in every step he takes is just mind-boggling.

During several occasions and functions at the Ashram, Bhaishree serves food to construction workers himself. He always takes comprehensive cognizance of the health and other minutest concerns of the employees and the elderly living at the Ashram. The numerous ongoing humanitarian programs of the Ashram such as the Ashirvad Viklang Center, Prem ni Parab, Community Health Center, Eye Hospital, Dental Clinic, Girl's School, eye camps, food grains distribution, buttermilk centres, camps for the handicapped, etc. are true symbols of the profound compassion that dwells in Bhaishree's tender heart.

He has utmost compassion for even the smallest of life forms. Bhaishree conducts all his routine activities with utmost sincerity, awareness and care. If he finds a tiny mosquito or insect on his bed, he gently and lovingly lifts it with a piece of paper, taking care not to injure it,  and places it at a safe location. He is constantly looking for avenues to construct or assist the development of shelters for cattle, other animals and birds. To ensure that small, remote villages can receive and store water easily, he has got many check dams made. 


To encourage humanitarian activities, Bhaishree has made several arduous journeys, negotiating narrow alleys in small villages, difficult terrain and tough weather conditions, without ever bothering about his own well-being. He has melted his personal need for comforts and his ego in the mammoth flow of his unfathomable compassion.


Bhaishree’s tremendous control over his body and mind is evident when he sits cross-legged for every discourse, whether it’s an hourly one in Mumbai or a three-hourly one in a Sayla shibir. When he uncoils his legs, there is no stress on his face. When he gets up, there’s no rigidity of the presumptive mind or the aching body. Apart from his phenomenal self-control, this demonstrates how he has melted his need for comfort in the flow of his unfathomable compassion.

 

Once Bhaishree was unwell and had been advised rest. All the Brahmanishts pleaded with him to take it easy. But he smiled away their concern and travelled to Sayla from Mumbai against medical advice to conduct the shibir. The day before the shibir, the spirits of the assembly were a bit low as everyone was worried for him. Bhaishree looked around the hall slowly, his knowing eyes not missing a thing, and grinned. He laughed in that gentle gurgle of his and teased everyone for fretting about his health. Keeping up a bold front for the sake of his disciples, he pepped them up. He assured them that he was well and told them they should not let anything come in the way of their spiritual goals. To him, the shibir was paramount. Because it was the path to his disciples’ true liberation.

 

Indeed, Bhaishree’s commitment to his disciples is always more important than anything else because he wants each one of us to reach where he is. In spite of his debilitating weakness, he would take three-hour discourses every day. He would wake up before 5 am to flag off the first meditation of the two shibirs, and walk from his kutir to the dining hall three times just so that he could eat with us- it was Br. Vikrambhai’s insistence that finally worked in persuading him to at least use the car for commuting to and from the dining hall. 

Here’s a Guru who expects nothing but the best for you, and for that, he is willing to forego and sacrifice not just his personal comfort but whatever comes in the way. His boundless compassion accompanies an iron will.  


With his primary focus always being on enabling seekers to achieve speedy progress along  the spiritual path, Bhaishree takes tremendous efforts to prepare for the monthly spiritual camps held at the Ashram. He listens patiently to the problems of his disciples and guides them appropriately, taking full responsibility of his mentorship. Bhaishree can see and sense the finest of feelings in people. That is why his sermons automatically resolve issues faced by seekers.


For a long time, administrative authorities of the Ashram were trying to persuade Bhaishree to raise the charges of accommodation and food costs at the ashram. Shree Raj Saubhag Ashram charges are among the lowest. As a result, the Ashram was suffering considerable losses by offering the rooms at subsidised charges. However, because Bapuji had desired that staying at the Ashram should not be burdensome to mumukshus, Bhaishree has carried forward that line of thought. He has been determined that charges should not be increased steeply. Bhaishree remains firm in his determination and compassion to ensure that no mumukshu feel deterred by the cost from coming to the ashram.

Mother Teresa once said, "If you judge people, you have no time to love them."  By judging people, one tends to miss recognising the Godly soul that dwells in each and everyone. Only when the entire universe is understood as soul-form can the virtue of compassion be developed. Param Pujya Bapuji always dwelled on the good virtues in people - no obstacles  could therefore ever hamper his flow of profound love and compassion.

Compassion entails tolerance and patience - virtues that come naturally to enlightened Masters such as our Bhaishree. It also gives birth to forgiveness. Jainism recognizes their saints as role models of the virtue of forgiveness. Bathing in the pond of eternal happiness, these tender-hearted saints, who have renounced the world, welcome even gross sinners with love and compassion. The way the sun, the moon and the rivers treat everyone in the same way, these compassionate enlightened souls are always ready to offer forgiveness. 

If we, truly and with simplicity, dedicate ourselves to the profoundly compassionate enlightened Master, then the karmas that have attached to our soul from infinite lifetimes would get detached in just one lifetime (termed as nirjaraa). By living under the shelter of pure love and boundless compassion of the enlightened Master, a soul can permanently liberate itself from pretence, deceit and self-indulgence. The compassion of the God-like enlightened Master empowers the disciple to smoothly traverse the spiritual path.


Trapped, since infinity, in this vicious cycle of life-and-death, I am in deep sorrow. I, a pure soul, am locked in this body that carries innumerable diseases. How will I ever liberate myself from these sorrows? Compassion for one's own soul is called  'nirved.' When compassion for our soul reaches its full potential, it leads to renunciation (originating from true knowledge). Renunciation guides the soul in achieving liberation.

It is thanks to Bhaishree's profound compassion and empathy that one steadfastly experiences fearlessness, safety, deep peace and unconditional love. The valuable jewels of his amazing virtues, shining bright through his enlightened soul, simply eliminates the darkness of our vices. One truly experiences Godliness in his divine shelter. He just gives, even without being asked. Under his grace, even the grossest sinner gets to soar in the sky of divinity.

કરુણા

કરુણા એટલે પોતે જે આધ્યાત્મિક આનંદને ભોગવી રહ્યાં છે તેવો જ આનંદ જગતના સૌ જીવો માણી શકે એવો ઉચ્ચ કોટિનો વિશ્વ વાત્સલ્યભાવ. નિઃસ્પૃહતા અને નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ વગર હૃદય કરુણાથી ભીંજાઈ શકતું નથી. પોતાની જાતને અન્યમાં જોવી, અન્યોનાં દુઃખને અનુભવવા અને પોતાના માનવા તે કરુણા છે. જેવો આત્મા પોતાનો છે તેવો જ અન્ય જીવોનો છે એવો સમભાવ કેળવવો તે કરુણારુપી વૃક્ષનું બીજ છે.  અન્યની વેદનાને પોતાની વેદના કરતા પણ વધુ વેદવી એવી નિઃસ્વાર્થ કરુણાથી સત્પુરુષોનું હૃદય છલકાતું હોય છે. સાચા સુખની ભ્રમણામાં મૃગજળ તરફ પ્રયાણ કરી રહેલા જીવોને જોઈ  સંતોનું હૃદય પારાવાર પીડા અનુભવે છે. એટલે જ તેમનું અંતરમન જીવોને શાશ્વત સુખ તરફ વાળવા સતત કાર્યરત હોય છે. સંતોની કરુણા અપેક્ષારહિત હોય છે. એટલે જ પરમકૃપાળુદેવ કહે છે, “જ્ઞાનીપુરુષની નિષ્કારણ કરુણાને નિત્ય પ્રત્યે નિરંતર સ્તવવામાં પણ શુધ્ધ આત્મસ્વભાવ પ્રગટે છે.” આવી પ્રચંડ શક્તિ ધરાવતો કરુણાનો ધોધ સાચા સંતના હૃદયમાં આવિર્ભાવ પામી જગતના સર્વ જીવોને એક સરખા ભીંજવે છે. કરુણાની સાથે રહેલો નિસ્વાર્થ પ્રેમ જીવોને ફરીફરી સત્પુરુષ પ્રત્યે આકર્ષિત કરે છે. આત્માની નિર્મળતાને જાગૃત કરી મલિનતા દૂર કરે છે. જેટલા પ્રમાણમાં આત્માની નિર્મળતા હોય તેટલા પ્રમાણમાં કરુણાભાવ જાગૃત થયેલો હોય છે. આ કરુણા જ પતિત જીવોના ઉત્થાન માટે નિઃસ્વાર્થ પ્રયત્નો કરે છે. જેવું વાત્સલ્ય માતાને પોતાના બાળક પ્રત્યે હોય છે, તેવું જ વાત્સલ્ય સંતોને જગતના સર્વે જીવો પ્રત્યે હોય છે. એ કરુણા જ છે જે હૃદયને આકાશ જેટલું વિશાળ બનાવી તેમાં સમભાવ, સહનશીલતા, ધીરજ તથા નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ જેવા ગુણોને પ્રગટાવે છે. 

કરુણાસભર વ્યક્તિનું ઊંડાણ માપવું અશક્ય છે. આખા જગતને સમાવી શકે તેવી કરુણાની ધારા તૃષાતુર જીવોને આત્મદર્શન સુધી લઇ જઈ છેવટે મુક્તિની પ્રાપ્તિ કરાવે છે. સંતોની કરુણામય દીર્ઘદ્રષ્ટિ એક ભવના ક્ષણિક દુઃખને મટાડવા તરફ નહિ પણ અનંત કાળના અનંત દુઃખોને દૂર કરી જીવોને શાશ્વત સુખ તરફ લઇ જનાર હોય છે.

​“માનવસેવા એ જ પ્રભુસેવા”,  “પરહિત એ જ નિજહિત” એ સિદ્ધાંતો ને જીવનમાં અપનાવી પૂ. ભાઈશ્રીએ નિઃસ્વાર્થ સેવાના કાર્યોને જ એમનો જીવનક્રમ બનાવી દીધો છે. પરકલ્યાણ માટે આખું જીવન સમર્પિત કરી દીધું છે. મુમુક્ષુઓની આત્મઉન્નતિ અને સંસાર-પીડિત જીવોની જીવન ઉન્નતિ એ પૂ. ભાઈશ્રીનાં જીવન ધ્યેય બની ગયા છે. ડગલે ને પગલે જગતના જીવો પ્રત્યેનો તેમનો કરુણાભાવ આંખે ઊડીને વળગે છે.

આશ્રમનાં નાના મોટા પ્રસંગો વખતે આશ્રમનાં નવનિર્માણનાં કાર્યોમાં પ્રવૃત મજૂરોને પૂ. ભાઈશ્રી સ્વહસ્તે ભોજન પીરસતા હોય છે. આશ્રમમાં વડીલોની, કામ કરનાર સેવકોની તબિયત અને નાનામાં નાની વસ્તુઓની પૂ. ભાઈશ્રી ઘણી જ ચોકસાઈ અને ચીવટપૂર્વક નોંધ લેતાં હોય છે. આશીર્વાદ વિકલાંગ સેન્ટર, પ્રેમની પરબ, સી.એચ.સી., આંખની હોસ્પિટલ, દાંતનું દવાખાનું, ગર્લ્સ સ્કૂલ, નેત્રયજ્ઞો, અનાજ વિતરણ, છાશકેન્દ્રો, વિકલાંગ કેમ્પ વગેરે સેવાકીય પ્રવૃતિઓ પૂ. ભાઈશ્રીનાં હૃદયની કરુણાના જ પ્રતીક છે. નાનામાં નાના જીવજંતુઓ અને અન્ય પ્રાણીઓ પ્રત્યે પણ ઉચ્ચતમ કરુણાભાવ તેમણે કેળવ્યો છે. સૂવા, બેસવા, ચાલવા વગેરે બધી જ ક્રિયાઓ ઘણી ગંભીરતા, જાગૃતિ અને જયણાપૂર્વક તેઓ કરતા હોય છે. પથારી પર પડેલ નાનું મચ્છર કે અન્ય જીવને ઘણી જ કોમળતા અને પ્રેમપૂર્વક નાનાં કાગળ પર લઇ સુરક્ષિત સ્થાને મૂકતા હોય છે. પાંજરાપોળ, ગૌશાળા, ચબૂતરાં જેવાં પશુઓને રહેવા માટેનાં સ્થળોનાં નિર્માણ તેમ જ અન્ય રીતે સહાયભૂત થવા તેઓ સતત પ્રયત્નશીલ હોય છે. ગામડાંઓમાં પાણી સરળતાથી મળી શકે અને તેનો સંગ્રહ થઇ શકે એવા ‘ચેક ડેમ’નાં અનેક કાર્યોમાં તેઓ પ્રેરક બળ બન્યા છે. સામાજિક સેવાનાં અનેક કાર્યોની અનુમોદના કરવા નાનામાં નાના ગામડાઓમાં, પથરાળ જમીનોમાં, ગરમી કે ઠંડીની ફિકર કર્યા વગર, લાંબી મુસાફરીઓ કરી, શરીરની પણ શાતા – અશાતાનો વિચાર કર્યો નથી.

શાતાશીલીયાપણું અને અહંભાવ જાણે તેઓએ જગત પ્રત્યેની કરુણાના પ્રવાહમાં ઓગાળી નાખ્યાં છે.

દર મહિને યોજાતી અધ્યાત્મિક શિબિરોમાં પૂ. ભાઈશ્રી પોતાની તબિયતની દરકાર કર્યા વગર મુમુક્ષુઓની પ્રગતિને જ કેન્દ્ર સ્થાને રાખી અથાગ મહેનત કરતાં હોય છે. મુમુક્ષુઓની સઘળી તકલીફોનો ભાર જાણે પોતે જ લઈ લીધો હોય તેમ તેઓ સહુની જુદી જુદી સંસારિક પરિસ્થિતિઓને ધીરજપૂર્વક સાંભળી યથાતથ્ય બોધ આપતા હોય છે. લોકોની સૂક્ષ્મમાં સૂક્ષ્મ સંવેદનાઓને પૂ. ભાઈશ્રી જોઈ અને અનુભવી શકે છે, એટલે જ તેમનાં બોધ અને સ્વાધ્યાયમાં સમસ્યાઓનાં નિરાકારણ આપમેળે જ થઇ જાય છે.

મધર ટેરેસા કહેતા કે “લાકોનું મૂલ્યાંકન કરવાનું છોડી દેવું જોઈએ”. મૂલ્યાંકન કરવાથી તેમાં રહેલાં ભગવાન આત્મા તરફ દ્રષ્ટિ જતી નથી. જગતને આત્મરૂપ માનવાથી જ કરુણા ગુણને ઉત્તમ રીતે ખીલવી શકાય છે. પ.પૂ. બાપુજી હંમેશા ગુણગ્રાહ્યદ્રષ્ટિ રાખતા કે જેથી લોકોમાં રહેલા ગુણોને જ જોઈ શકાય. પરનાં દોષો તરફ દ્રષ્ટિ જ ન જાય.

દોષો તરફ દુર્લક્ષ સેવવાથી પ્રેમ અને કરુણાના પ્રવાહમાં અવરોધ આવતા નથી. સર્વ જીવોનું મૂળસ્વરૂપ તો સિદ્ધ ભગવંતો જેવું છે એવી તાત્વિક દ્રષ્ટિ કેળવવાથી અને દ્રઢ શ્રદ્ધા રાખવાથી અહોભાવ વધે છે. સૌનું સાચું સ્વરૂપ એક જ છે એવો સમભાવ કેળવવાથી મૈત્રીભાવ વધે છે. આખુ જગત એક સમભાવી તત્વનો પરિવાર છે એમ ભાવવાથી બંધુત્વભાવ અને વિશ્વવાત્સલ્યપણું વધે છે. જે છેવટે મૈત્રી, પ્રમોદ, કરુણા અને માધ્યસ્થભાવ જેવાં અમૂલ્ય ગુણોથી આત્મરત્નને અજવાળે છે.

ક્ષમા અને સહનશીલતા એ કરુણામાંથી પ્રગટ થતાં બે અતિ મહત્વના ગુણો છે. જૈન દર્શનમાં સંયમધારી મુનિઓને ક્ષમા – ક્ષમણ તરીકે ઓળખવામાં આવે છે. સુખના સરોવરમાં સ્નાન કરતા એ ત્યાગી મહાત્માઓની સામે જયારે ઘોર અપરાધ કરનાર કોઈ અતિ હિંસક જીવ આવે છે ત્યારે કોમળ હૃદયી તેઓ કેવળ પ્રેમ અને કરુણાથી તેને વધાવી લે છે. જેમ સૂર્ય, ચંદ્ર તથા નદી એ સહુ માટે સમાન ભાવ રાખે છે તેમ પરમ કરુણાના ધારક સંતો સહુને ક્ષમા આપવા તત્પર હોય છે. અપ્રતિમ કરુણાના ધારક સમદર્શી સદગુરુ પ્રત્યે સરળતા કેળવી જો સમર્પિત થઈએ તો અનંત કાળના અનંત કર્મો એક ભવમાં નિર્જરી જાય છે. તેમનો નિર્મળ પ્રેમ અને અસીમ કરુણાના આશ્રયે રહેતા જીવાત્માઓ દંભ, કપટ અને સ્વચ્છંદથી સદૈવ માટે મુક્ત થાય છે. પરમેશ્વર સમાન સદગુરુની આ કરુણા અધ્યાત્મના માર્ગે ચાલવા માટે શિષ્યને અધિકારી બનાવે છે.

આનંદમાંથી પ્રગટ થતી તે કરુણામાં અપાર ધીરજ અને સહનશીલતા હોય છે. સમભાવ કેળવીને સહન કરતા રહેવું એ કરુણાના ધારક, પૂ. ભાઈશ્રી જેવા સદગુરુઓનો સહજ સ્વભાવ બની જાય છે.
​અનંત કાળથી ભવભ્રમણ કરતો હું અત્યંત દુઃખી છું. અસંખ્યાત રોગોથી ખરડાયેલી એવી કાયામાં હું ચૈતન્ય આત્મા પૂરાયેલો છું. હું કઈ રીતે આ દુઃખોમાંથી મારી જાતને છોડાવીશ? નિજ આત્મા ઉપર જાગતી આ કરુણા એ નિર્વેદ ભાવ છે. સ્વ-પ્રત્યેની આ કરુણાનો ઉહાપોહ જયારે અત્યંત ઉત્કટ સ્વરૂપ ધારણ કરે છે ત્યારે જ્ઞાન ગર્ભિત વૈરાગ્ય ઉત્તમ રીતે ખીલે છે. તે વૈરાગ્ય મોક્ષમાર્ગનો ભોમિયો બની જીવને સિઘ્ઘાલય સુધી લઇ જાય છે.

પૂ. ભાઈશ્રીની કરુણા અને વાત્સલ્ય જ છે કે એમનાં સાનિધ્યમાં નિર્ભયતા, સુરક્ષિતતા, અદભુત શાંતિ અને નિ:સ્વાર્થ પ્રેમ સતત અનુભવાય છે. તેઓનાં જ્ઞાન ભંડારમાં ચમકતા અમૂલ્ય ગુણ રત્નો આપણા દોષોરૂપી અંધકારને સહજતાથી દૂર કરે છે. અચિંત્ય ચિંતામણિ વિષે સાંભળ્યું છે પણ પૂ. ભાઈશ્રીનાં આશ્રયમાં તેનો સાક્ષાત અનુભવ થાય છે. તેઓનો કરુણાભાવ કંઈ પણ ન માંગ્યા છતાં બધુંય આપી દે છે. અધમાધમ જીવોને પણ દિવ્યતાનાં આકાશમાં ઉડતાં કરી મૂકે છે. તેઓના વિરાટ અસ્તિત્વમાં રમણ કરી રહેલાં અનેક ગુણોમાંના એકાદ ગુણને પણ જીવનભર વળગી રહીએ, એ જ આ અમૃત મહોત્સવની સાચી ઊજવણી ગણાશે.


Moments of Insight: Compassion

Compassion comes naturally to an enlightened master. This quality is strikingly manifest in even the most ordinary of all activities.

Param Pujya Bhaishree has tremendous control over his body and mind. He sits cross-legged for every discourse, whether it’s an hourly one in Mumbai or a three-hourly one in a Sayla shibir. When he uncoils his legs, there is no stress on his face, the likes of which you’d get to see on most of us who would have shuffled and shifted our sitting positions a few hundred times in an hour. When he gets up, he gets up. There’s no rigidity of the presumptive mind or the aching body.

Once, Bhaishree was unwell and had been advised rest in Mumbai. He was in pain and quite weak. All the Brahmnishts pleaded with him to take it easy. But he smiled away their concern and left for Sayla against medical advice to conduct the shibir. The day before the shibir, everyone was concerned. The spirits were down. Bhaishree pepped us all up by laughing at us in that gently gurgle and teasing us for fretting. Keeping up a bold front for our sake, he assured us he was well and we shouldn’t let anything come in the way of our spiritual goals.

To him, the shibir was paramount. His commitment to his disciples was more important than anything else because he wanted each one of us to be where he was. Thus, he began taking three-hour discourses every day. He would wake up before 5 am to flag off our first meditation, and walk from his kutir to the dining hall three times only so that he could eat with us- it was Br. Vikrambhai’s insistence that finally worked in persuading him to at least use the car for the distance. Here’s a Guru for whom his disciples are paramount. He expects nothing but the best for you, and for that, he is willing to forego and sacrifice not just his personal comfort but whatever comes in the way. His boundless compassion also reveals his iron will and self-control. 

For a long time, all members concerned with the administration of the ashram had been trying to persuade Bhaishree to raise the charges for accommodation and food costs at the ashram. Raj Saubhag charges were the lowest amongst all Shrimad’s and similar ashrams. 

Ashram was suffering a considerable financial shortfall by offering the rooms at subsidised charges. Bapuji had mentioned that staying at the ashram should not be burdensome to mumukshus. Bhaishree continued in the same line of thought and was determined that charges should not be increased.

Bhaishree remains firm in his determination and compassion to ensure that no mumukshu feel deterred by the cost from coming to the ashram.

કરૂણા એ સત્પુરુષોનો સહજ સ્વભાવ બની જાય છે. તેઓનાં જીવનના નાના પ્રસંગોમાં પણ આ ગુણ આંખે ઊડીને વળગે છે.

એક વખત પૂજ્ય ભાઈશ્રીની તબિયત ખૂબ જ નાદુરસ્ત હતી. શિબિર હોવાથી સાયલા આવવાનું હતું. મુમુક્ષુઓ અને બ્રહ્મનિષ્ઠોને ઘણી જ ફિકર હતી. પણ ભાઈશ્રી ખૂબ જ મક્કમ રહ્યા. તેઓની નજર સમક્ષ મુમુક્ષુઓના કલ્યાણની ભાવના સિવાય બીજું કંઈ જ ન હતું. શારીરિક કઠિણાઈ ઘણી હતી. શરીરમાં દુ:ખાવા અને અશક્તિ હતા. ડોક્ટરની સલાહની પણ અવગણના કરી તેઓ સાયલા પધાર્યા. તેમણે બધા મુમુક્ષુઓની હતાશાને દૂર કરી ઉત્સાહ વધાર્યો. શરીર તરફ દુર્લક્ષ સેવી સાધનામાં જ એકાગ્રતા વધારવા બોધ આપ્યો. તબિયતની ફિકર કરી રહેલા મુમુક્ષુઓને પણ સમજણ આપી કે આધ્યાત્મિક લક્ષ્યને સાધવા પરવસ્તુઓ તરફ દુર્લક્ષ સેવ્યા વગર છૂટકો નથી. મુમુક્ષુઓની આધ્યાત્મિક ઉન્નતિની જવાબદારી લીધા પછી તેઓની પ્રગતિ જ ભાઈશ્રીના જીવનની સૌથી મોટી ફરજ બની ગઈ છે. 

શિબિરની શરૂઆત થતાં સવારના ૫ વાગ્યાના ધ્યાનમાં પહોચવા ૪-૧૫ વાગ્યે ઊઠી જતાં. અઢીથી ત્રણ કલાકના સત્સંગમાં પણ વિરામ લીધા વગર સતત સૌનો ઉત્સાહ વધારતાં અને પ્રેરણા આપતાં.

ભોજનાલયમાં પણ ચાલીને આવવાનો આગ્રહ રાખતાં. ક્યારેક બ્ર.નિ.વિક્રમભાઈના કહેવાથી ગાડી વાપરતાં. ખરેખર તો આ ભાઈશ્રીની ઉચ્ચતમ કરૂણા જ છે કે જે તેમની મોટામાં મોટી મુશ્કેલીઓને નજર અંદાજ કરી આપણને સાચા રસ્તે લઈ જવા હરહંમેશ તત્પર હોય છે.

આશ્રમની નાની મોટી દરેક વ્યવસ્થાને નિભાવવાનો ખર્ચ ઘણો જ મોટો હોય છે. છતાંય વધુમાં વધુ લોકો લાભ લઈ શકે તે હેતુથી મુમુક્ષુઓ પાસેથી નજીવી રકમ લેવામાં આવે છે. 

મુમુક્ષુઓની સંખ્યામાં વધારો થતો જોઇ આશ્રમના ભાવ વધારાની રજૂઆત ભાઈશ્રી સમક્ષ કરવામાં આવી. 

સાધના કરી રહેલા સાધકો પર કોઈ આર્થિક દબાણ ન આવે એવી કરુણામય દ્રષ્ટિ પૂ.બાપુજીની હતી. તેને જ આગળ કરતાં ભાઈશ્રીએ પણ ભાવવધારો કરવાની મંજુરી ન આપી. બને તેટલું પોતે સહન કરી સાધકોની તકલીફો દૂર કરવાનો કરુણાભાવ ભાઈશ્રીના દરેક વ્યવહારમાં દેખાય છે.

100 Ekant Maun Shibirs Completed

Swadhyay 1.jpg

This January 2018 Ekant Maun Shibir marked a milestone as Param Pujya Bhaishree completed his 100th Ekant Maun Shibir. Taking the subject of Param Pujya Kalidasbapuji's letters 7, 8 and 9, Bhaishree emphasised the impoprtance of our sadhana and our goal of removing Darshan Mohniya Karma and attaining Samyak Darshan.

Since the initial Ekant Maun Shibirs in 2006 Bhaishree has taken over 32 subjects.

Screen Shot 2018-01-30 at 05.04.07.png

A total of 384 sadhaks have taken part, many repeatedly. The breakdown is shown below. The top 10 sadhaks in terms of attendance to shibirs is also shown below with Pushpaben V. Shah attending 84 of the 100 shibirs.

Shibir 100.png
Shibir 100 record.png

Thank you to Palak and Yashica for their efforts in compiling the data.

Determination & Enthusiasm - સંકલ્પશક્તિ અને ઉત્સાહ


We celebrate Param Pujya Bhaishree's divinity through the wonder of his virtues. Each month a different writer has captured the inspirations drawn from Bhaishree's life that shed light on these beautiful virtues and help us recognise his inner being.

This month we explore Param Pujya Bhaishree's virtues of Determination & Enthusiasm.


Firm Determination and Unwavering Enthusiasm:

Nothing is impossible in this world. If one adheres resolutely to the motive behind a task, it’s achievable.

Determination is the steely resolve and steady focus on the task at hand in the most trying circumstances. It allows no room for pessimism or dejection. Unwavering enthusiasm is the ability to maintain and sustain a high level of enthusiasm from the start of the task till its completion.

Determination and enthusiasm are complementary virtues. Only where there is strong determination can there be unwavering enthusiasm, and only when there is enthusiasm, can strong determination be sustained.

Enthusiasm 2.jpg

Both are foundational virtues in that they lead to the acquisition of many other virtues. Determination and enthusiasm drive out laziness, the biggest adversary of success and build virtues such as patience, concentration, thinking, self-confidence, wisdom, discipline, cheerfulness, fearlessness, organisation and regularity.

If these two virtues are so important in achieving worldly success, their importance in the spiritual sphere cannot be overemphasized. A seeker’s goal of self-realisation may appear arduous at the outset but when he or she meets a true Guru and walks the path of devotion and faith with determination and enthusiasm, the goal appears magically achievable.

determination 1.jpg

How can a seeker develop these virtues and sustain them? By listening to the words of the one person in whom these virtues reach their pinnacle - Param Pujya Bhaishree. And by imbibing these words and implementing them in one’s life. To help seekers develop these qualities, Bhaishree repeatedly stresses upon them in his discourses. Whenever a seeker finds himself or herself in a difficult situation or whenever negative thoughts arise, Bhaishree’s motivational words resonating with positivity drive away all fears and negativity from the mind. They break the shackles of difficulties and open the doors to success.

Determination 2.jpg
Simplicity 1.jpg

Unshakeable faith in one’s Satdev (true deity) and Satguru (true guru) has the subtle power to see you through tough and challenging times with enthusiasm and determination.

Bhaishree often tells us to do whatever we do with enthusiasm, and that’s evident in his life. He never utters negative words. He undertakes even the most ordinary activity with enthusiasm and achieves it with determination. Many are witness to the way he completes challenging projects and achieves miraculous outcomes by the sheer force of his will power and zeal. Some instances:

(1) In the centennial year of Param Krupaludev’s dehvilay (passing away), a biographical film, book, CD and video CD were planned. However, at the time  this project was being discussed in December 1999, nobody except Bhaishree believed that the book would be ready by its deadline of May 7, 2000. Even the author of the book, Dr. Kumarpal Desai, expected the book to be ready only by September 2000. He saw no way to release the book earlier than that. However, Bhaishree remained firm that the book should be ready by May 7, 2000, or else it would not achieve its purpose. Bhaishree would motivate the team, meet Dr. Kumarpal Desai and even the printers. It was thanks to him that the book was ready for launch on April 30, 2000.

(2) Ninama’s revival: The earthquake of 26th January 2001 had caused great devastation in Gujarat. While Kutch was most affected, several villages and hamlets of Saurashtra had suffered great loss of life and property. One such village was Ninama in Sayla district, which was almost fully destroyed. The vast majority of government relief was being used in Kutch. Ninama was excluded from the relatively little help coming to Saurashtra because of some anti-social elements. The situation was worrisome. When Bhaishree heard of the matter and saw the suffering of the residents of Ninama, he promptly adopted the village and got to work. In spite of warnings from local officials on account of the anti-social elements, Bhaishree continued the mammoth work of resurrecting the village without paying any heed. He had a simple counter: “Why should 1500 people suffer due to the deeds of 20-25 unworthy people? Who will help them?”
Taking up this project was difficult enough. The other issue was that at that time, there were no concerted funds or resources for the village. Bhaishree’s overpowering will power turbocharged with enthusiasm changed all that. The physical metamorphosis was effected by sheer mental strength.

The project had an estimated cost of Rs 3 crore. How was such a large sum to be arranged so quickly? It so happened that the main trustee of the Gujarat relief fund and the trustee of Veerayatan were travelling to Kutch and were invited to Sayla on the way. When they were informed of Ninama’s plight, they pledged Rs 1 crore. The government pledged another Rs 1.5 crore. That left a balance of Rs 50 lakh. Bhaishree got us to contact the Times of India Foundation which was actively involved in humanitarian work but they did not work in collaboration with another organisation. However, on Bhaishree’s instructions, the situation was presented to the CEO of the organisation. And to everyone’s surprise, the Foundation pledged Rs 1.crore. All the development were nothing but a tribute to Bhaishree’s vision, iron will and enthusiastic pursuit of goal. Ninama could be raised and redeveloped admirably.

determination 4.jpg
determination 5.jpg

(3) Reviving the poorly managed government hospital Community Health Centre (CHC): The ashram faced many hiccups and hindrances when it took over the management of the government hospital CHC in Sayla. The centre needed continuous attention and intervention for a long time. Just when it seemed to begin functioning smoothly, some anti-social people created problems. This ended up getting the centre a negative report and reduced support from the government. When the ashram people looking after the Centre proposed dropping out of the centre, Bhaishree denied permission. He had a deep concern for the poor and the destitute people who visited the centre. He guided us to face the situation bravely and find solutions. He asked us to work with care and love and without any feelings of discrimination towards anyone. Thanks to his courage of conviction and refusal to be daunted, Bhaishree was proved right once again. All was well in some time and the centre became the villager’s pride and sanctum of refuge.

Today, the centre holds the top position among almost 300 such centre in the state! This is the only community health centre where a host of specialists such as gynaecologists, surgeons and paediatricians among others offer full time service.

 

રઢ સંકલ્પશક્તિ અને અક્ષય ઉત્સાહ

કુછ ભી નહિ અસંભવ જગ મેં, સબ સંભવ હો સકતા હૈ,
કાર્ય હેતુ યદિ કમર બાંધ લો, તો સબ કુછ હો સકતા હૈ..

કોઈ પણ કાર્યની શરૂઆત કરતાં એ કાર્ય યથાતથ્ય રીતે સફળ બનાવવા માટે દ્રઢ મનોબળ સાથે મક્કમ નિર્ધાર કરવો અને જ્યાં સુધી કાર્ય સફળતાપૂર્વક પૂર્ણ ન થાય ત્યાં સુધી ગમે તેવી વિપરીત પરિસ્થિતિ ઊભી થાય, કાર્યને સફળ કરવું એ અસંભવ લાગવા લાગે - એવા મોટા વિઘ્નો આવે છતાં, એ દ્રઢ મનોબળ અને મક્કમ નિર્ધાર ટકાવી રાખી વ્યવસ્થિત આયોજન સાથે કાર્યને પાર પાડવા માટેનાં પ્રયત્નો કરતાં થાકવું નહિ એ છે દ્રઢ સંકલ્પશક્તિ - નિશ્ચયાત્મકતા (determination).
અને કાર્યની શરૂઆત જે ઉમંગ અને ઉલ્લાસથી કરી હોય તે જ ઉમંગ અને ઉલ્લાસ કાર્ય પૂરું થાય ત્યાં સુધી એવો ને એવો જ ટકાવી રાખવો એ છે અક્ષય ઉત્સાહ (enthusiasm).

આ બંને ગુણો ખરેખર તો એકબીજાના પૂરક છે. જો દ્રઢ સંકલ્પ હોય તો જ ઉત્સાહ અક્ષય બને છે, અને ઉત્સાહ હોય તો જ સંકલ્પબળ ટકી રહે છે.

આ બંને ગુણોને ગુણસમુદાયમાં અગ્રીમ સ્થાન આપી શકે, કારણ કે આ બંને ગુણો જીવમાં જેમ જેમ વિકાસ પામે છે તેમ તેમ તે જીવ બીજા અનેક ગુણોનો સ્વામી બનતો જાય છે. સફળતાનો સૌથી મોટો શત્રુ એવો “પ્રમાદ” એ આ બંને ગુણોના વિકાસથી ટળે છે. ધીરજ, એકાગ્રતા, વિચારશક્તિ, આત્મવિશ્વાસ, વિવેક, અનુશાસન, પ્રફુલ્લિતતા, નિર્ભયતા, સુવ્યવસ્થિતતા, નિયમિતતા જેવા અનેક ગુણો પ્રગટે છે. આવી વ્યક્તિનું જીવન બીજા જીવો માટે પણ પ્રેરણાદાયી બને છે.

Enthusiasm 1.jpg

આ બંને ગુણો સામાન્ય સાંસારિક કાર્યને સફળ બનાવવામાં પણ જો આટલા ઉપયોગી હોય તો મુમુક્ષુ આત્માઓએ તો આ ગુણોનું મહત્ત્વ કેટલું ઊંચું આંકવું ઘટે ! મુમુક્ષુ જીવનો જે મુખ્ય લક્ષ છે - “આત્મદર્શન” તેને પ્રાથમિક દ્રષ્ટિએ સિદ્ધ કરવું ખૂબ જ વિકટ અને કપરું લાગે, પરંતુ સાચા  સદગુરુ   મળ્યે, ભક્તિ અને શ્રધ્ધાના માર્ગે જો દ્રઢ સંકલ્પશક્તિ અને અક્ષય ઉત્સાહ જેવા ગુણો ઉમેરાય તો ‘આત્મદર્શન’ જેવું અતિવિકટ લક્ષ પણ સરળ અને સુગમ બને છે.

મુમુક્ષુઓએ આ ગુણો પોતાના આત્મામાં કઈ રીતે વિકસાવવા અને ટકાવી રાખવાં?

જેમનામાં આ બંને ગુણો પૂર્ણાતાને પામ્યા છે એવા શ્રી સદગુરુ એટલે કે પ.પૂ. ભાઈશ્રીના વચનબળે, તેમના બોધવચનો સાંભળી તેને અંતઃકરણમાં ઉતારી જીવનમાં અનુસરતાં આ ગુણો મુમુક્ષુમાં વિકાસ પામતાં જાય છે.  પ.પૂ. ભાઈશ્રી પણ મુમુક્ષુઓમાં સંકલ્પબળ અને ઉત્સાહ વધે એ માટે વારંવાર તેમના સ્વાધ્યાયો અને આશીર્વચનોમાં આ બંને ગુણો પર ખૂબ ભાર મૂકે છે. મુમુક્ષુ જીવે મુશ્કેલ પરિસ્થિતિમાં કે પછી નકારાત્મક વિચાર ઉદ્ભવે ત્યારે પ.પૂ.ભાઇશ્રીના ઉત્સાહપ્રેરક અને સકારાત્મકતાથી ઉભરાતાં બોધવચનો મનમાં જાગૃત કરતા તે નકારાત્મક વિચારો દૂર થઈ શકે છે અને મુશ્કેલ પરિસ્થિતિમાં પણ સફળતાનો માર્ગ શોધી શકાય છે.

Determination 8.jpg

સાચા દેવ અને સદગુરુ પ્રત્યેની અવિચળ શ્રદ્ધા એ એક અદ્રશ્ય ચમત્કારિક શક્તિ છે. કાર્ય જયારે વિકટ હોય ત્યારે ઈશ્વર અને ગુરુ સદૈવ મારી સાથે છે એવી શ્રદ્ધા  આપણા ઉત્સાહ અને સંકલ્પને ટકાવી રાખે છે. કાર્યની પાછળ રહેલો હેતુ જો સતત યાદ રહે તો પ્રમાદ પ્રવેશતો નથી અને ન તો ઉત્સાહ ઓસરી જાય છે.  જ્યાં સમજવાનો, શીખવાનો અને જીવનમાં કંઈક વિશેષ કરવાનો અભિગમ છે, ત્યાં ઉત્સાહ અને સંકલ્પબળ જળવાયેલાં રહે છે. પરંતુ હા, આવા અભિગમની સાથે ધીરજ અનિવાર્ય છે. જ્યાં ઉતાવળ છે ત્યાં ચંચળતા, ભય, મૂંઝવણ, ગૂંચવણ બધું હોય છે. સંકલ્પ ડગમગી જાય છે અને ભયને કારણે ઉત્સાહ ખોવાઈ જાય છે. આ બંને ગુણોને ટકાવી રાખવા માટે અન્ય લોકોના નિરુત્સાહી અને નિષેધાત્મક વલણની યથાયોગ્ય સમીક્ષા તેમજ ઉપેક્ષા પણ જરૂરી છે.

Determination 7.jpg

નાનામાં નાના કે મોટામાં મોટા એવા દરેક કાર્ય માટે પ.પૂ. ભાઈશ્રીમાં રહેલ અક્ષય ઉત્સાહ અને દ્રઢ સંકલ્પશક્તિ સ્પષ્ટપણે દ્રશ્યમાન થાય છે. પ.પૂ. ભાઈશ્રીને કોઈએ ક્યારેય પણ નકારાત્મનક વાત કરતા સાંભળ્યા નથી. ભાઈશ્રી તો અખંડ ઉત્સાહનો પૂંજ છે. તેઓ હંમેશા પ્રફુલ્લિત રહે છે. તેમને જોતાં જ આપણી અંદર રહેલી નકારાત્મકતા દૂર થાય છે. અને આનંદનો સંચાર થાય છે. ક્યારેય કોઈ પણ શુભ કાર્ય માટે પ.પૂ. ભાઇશ્રીએ આ કાર્ય યથાયોગ્ય રીતે પૂરું નહિ થઇ શકે એવો નકારાત્મક વિચાર કે અભિપ્રાય દર્શાવ્યો નથી. અમુક કાર્યોમાં તો પ.પૂ. ભાઈશ્રીનાં સંકલ્પબળના ફળરૂપે જાણે ચમત્કાર જ અનુભવાયા છે. એવા અનેક પ્રસંગો છે કે જેમાં પ.પૂ. ભાઈશ્રીના આ ઉત્કૃષ્ટ ગુણોના પ્રત્યક્ષ દર્શન થાય છે, કે જેના વિના અમુક કાર્યો સફળ કરવાં અસંભવિત બન્યા હોત. એમાંનાં અમુક પ્રસંગો અહીં વર્ણવ્યા છે.

(1) પરમ કૃપાળુ દેવના દેહવિલય શતાબ્દી વર્ષની ઊજવણી રૂપે, પરમ કૃપાળુ દેવનું  જીવનચરિત્ર દર્શાવતું પુસ્તક, ફિલ્મ, ઓડિયો અને વિડિઓ CD વગેરે તૈયાર કરવાનું નક્કી કર્યું હતું. ડિસેમ્બર 1999 માં જયારે આ બાબતે ચર્ચા-વિચારણા થઇ રહી હતી ત્યારે, એકમાત્ર પ.પૂ. ભાઈશ્રી સિવાય દરેકે દરેક વ્યક્તિને પુસ્તક સમયસર (7 મી મે -2000) તૈયાર થવું અસંભવિત લાગ્યું હતું, અરે! સ્વયં પુસ્તકના રચયિતા પદ્મશ્રી ડૉ. કુમારપાળભાઈ દેસાઈએ પણ કહ્યું હતું કે પુસ્તક સપ્ટેમ્બર -2000 સુધીમાં તૈયાર થઈ શકશે. તેઓને પ્રસંગની અગત્યતા સમજાવી પુસ્તક સમયસર તૈયાર કરાવી આપવા માટે વિવેકપૂર્વ આગ્રહ કરવામાં આવ્યો, છતાં તેઓએ વહેલામાં વહેલા ઓગસ્ટ-2000 સુધીમાં પુસ્તક તૈયાર કરાવી આપવાની તૈયારી બતાવી. પરંતુ પ.પૂ.ભાઈશ્રીનો તો દ્રઢ નિર્ધાર હતો.   ‘પુસ્તક 7મી મે -2000 સુધીમાં તૈયાર થઇ જ જવું જોઈએ, અને જો એ પ્રમાણે નહી થાય તો પુસ્તકની કોઈ કિંમત રહેશે નહિ’ એમ કહી પ.પૂ.ભાઈશ્રીએ આખી ટીમને ઉત્સાહપ્રેરક માર્ગદર્શન આપી કાર્યને સફળ બનાવવા માટે તૈયાર કરી ભાઈશ્રી જાતે કુમારપાળ દેસાઈ ને મળ્યા, પ્રિન્ટિંગ પ્રેસની પણ મુલાકાત લીધી. પ.પૂ.ભાઈશ્રીના દ્રઢ સંકલ્પશક્તિ અને અવિરત ઉત્સાહ બળથી આખરે ધ્યેય સિદ્ધ થયું અને પુસ્તક 30મી એપ્રિલ - 2000 ના રોજ તૈયાર થઇ ગયું!

(2) 26મી જાન્યુઆરી, 2001માં ભૂકંપે ગુજરાતભરમાં ખૂબ જ તારાજી સર્જી. જેમાં સૌથી વધુ અસરગ્રસ્ત ક્ષેત્ર હતું કચ્છ, પરંતુ સૌરાષ્ટ્રનાં પણ અનેક નાનાં ગામડાંઓ જાનમાલની નુકશાનીનો ભોગ બન્યાં હતાં, જેમાંનું એક ગામ હતું સાયલા તાલુકાનું લગભગ 1500ની વસ્તી ધરાવતું નીનામા, જે ભૂકંપમાં 90%  તારાજ થઇ ગયું હતું. સરકાર તરફની મોટા ભાગની રાહત પ્રક્રિયા કચ્છ તરફી જ ચાલી રહી હતી. જે થોડી ઘણી રાહત સામગ્રી સૌરાષ્ટ્ર માટે આવી રહી હતી, એમાંથી પણ નીનામા ગામને ત્યાંનાં અમુક અસામાજિક તત્વોને કારણે બાકાત રાખવામાં આવ્યું હતું. ક્યાંયથી કોઈ પણ પ્રકારની મદદ ન મળતાં આ બાબત ચર્ચાનો વિષય બની.

Simplicity 2.jpg
SImplicity 4.jpg

આ વાત જયારે પ.પૂ. ભાઇશ્રીના જાણવામાં આવી અને તેઓએ નીનામાના લોકોને ખૂબ મુશ્કેલીમાં ફસાયેલા  જોયાં, ત્યારે જ કરુણાસાગર પ.પૂ. ભાઇશ્રીએ નીનામા ગામને દત્તક લેવાનું નક્કી કર્યું ! તાલુકા સરપંચની અસામાજિક તત્વોને કારણે આ કામ હાથમાં ન લેવાની નકારાત્મક સલાહને નજરઅંદાજ કરતાં પ.પૂ. ભાઇશ્રીએ કહ્યું, “20 - 25 અયોગ્ય વ્યક્તિઓને કારણે બાકીના 1470-80 લોકો શા માટે મુશ્કેલી ભોગવે? તેઓને કોણ મદદ કરશે?” એ વખતે મદદ કરી શકાય એટલું ફંડ કે સાધનસામગ્રી આશ્રમ પાસે હતી નહીં. છતાં પ.પૂ. ભાઈશ્રીએ પૂરી સકારાત્મકતા અને આત્મવિશ્વાસ સાથે કાર્ય શરુ કરી દેવાનો આદેશ આપ્યો. પ્રથમ નજરે તો આવો કઠિન સંકલ્પ સિદ્ધ થવો અસંભવ જ લાગે એમ હતો. અંદાજિત ખર્ચ લગભગ રૂપિયા 300 લાખ જેટલો નીકળતો હતો! આટલી મોટી રકમની વ્યવસ્થા કેવી રીતે કરવી? કચ્છની મુલાકાતે જઈ રહેલા ગુજરાત ભૂકંપ રાહત ફંડના મુખ્ય ટ્રષ્ટિ અને વિરાયતનના એક ટ્રષ્ટિને સાયલા પધારવા વિનંતી કરવામાં આવી. તેઓની સમક્ષ નીનામા ગામની પરિસ્થિતિ વ્યવસ્થિત રીતે રજૂ કરવામાં આવી. પરિણામે તેઓએ રૂપિયા 100 લાખની સહાયની બાંહેધરી આપી. સરકારશ્રી તરફથી પણ 150 લાખની મંજૂરી મળી. હવે ફક્ત બાકીના 50 લાખ માટે ડોનેશનની જરૂરિયાત રહી. છતાં આ રકમ પણ નાની ન હતી. પ.પૂ. ભાઇશ્રીએ જરાય નકારાત્મકતા મનમાં લાવ્યા વિના, ટાઈમ્સ ઓફ ઇન્ડિયાનો સંપર્ક કરવા જણાવ્યું. ટાઈમ્સ ઓફ ઇન્ડિયા સામાન્ય રીતે પોતે જ આવા જનહિતના કાર્યો કરતું હતું, પરંતુ બીજા કોઈની સાથે ભાગીદારીમાં નહિ. છતાં પ.પૂ. ભાઇશ્રીના આદેશ અનુસાર તેના સીઈઓ સમક્ષ અસરકારક રીતે મુદ્દાની રજૂઆત કરવામાં આવી. અને સૌના આશ્ચર્ય વચ્ચે ટાઈમ્સ ઓફ ઇન્ડિયાએ 120 લાખ રૂપિયાની સહાય કરી !! પ. પૂ. ભાઇશ્રીના દ્રઢ સંકલ્પ અને આત્મવિશ્વાસને કારણે અંતે નીનામા ગામના નવનિર્માણનું કાર્ય સફળતાપૂર્વક સંપન્ન થયું.

(3) સરકારી હોસ્પિટલ CHCના નબળા તંત્રનું સફળ નવનિર્માણ સાયલા સ્થિત સરકારી હોસ્પિટલ CHC ના વહીવટને હાથ ધર્યા બાદ, તંત્રમાં ઘણાં ફેરફાર અને સુધારા કર્યા બાદ જયારે CHC નો વહીવટ સરસ અને વ્યવસ્થિત બન્યો ત્યારે સાયલાનાં અમુક અસામાજિક અને બદમાશ તત્વોએ તંત્ર વ્યવસ્થામાં કનડગત શરુ કરી. જેના કારણે સરકારી હેલ્થ ડિપાર્ટમેન્ટ એ સહકાર આપવાનો ઓછો કરી CHC માટે નકારાત્મક રિપોર્ટ આપવાનું શરુ કર્યું. આવી ઘણી બધી મુશ્કેલીઓને કારણે આખી ટીમ પરમ પૂ. ભાઈશ્રી પાસે ગઈ, અને CHC નો વહીવટ છોડી દેવા માટે વિનંતી કરી. પરંતુ કરુણાસાગર પ. પૂ. ભાઈશ્રી તો ગરીબ અને નિઃસહાય લોકોના હિત માટે ઘણા ચિંતિત હતા. તેઓશ્રીએ તો અમને દરેક મુશ્કેલીનો સામનો કરી તેનો ઉકેલ લાવવા જણાવ્યું અને કોઈ પણ જાતનો ભેદભાવ રાખ્યા વિના દરેકે દરેક લોકોની પ્રેમ અને આદરભાવ સાથે સારસંભાળ ચાલુ જ રાખવા આગ્રહ દર્શાવ્યો. તેઓશ્રીને તેમનામાં રહેલા દ્રઢ આત્મવિશ્વાસને કારણે ખાતરી હતી કે મુશ્કેલીઓનું નિરાકરણ અવશ્ય થશે જ. અને આખરે ખરેખર ભાઈશ્રીના દ્રઢ સંકલ્પબળ અને ઉત્સાહભર્યા આત્મવિશ્વાસને કારણે બધી જ મુશ્કેલીઓ દૂર થઇ અને CHC માટે ખૂબ સકારત્મક રિપોર્ટ બનવાના શરુ થઇ ગયા. અને આજે આ જ CHC એ રાજ્યની લગભગ 300 CHC ઓમાં અગ્રીમ સ્થાન ગ્રહણ કર્યું છે! આ એક જ CHC એવી છે કે જ્યાં ગાયનેક, સર્જન, પેડિયાટ્રિશિયન, વિગેરે જેવા અનેક સ્પેશ્યલિલિસ્ટ અને અનુભવી ડોક્ટરો  આખો દિવસ સારવાર આપે છે.

     


Moments of Insight: Determination & Enthusiasm

“Obstacles are those frightful things you see when you take your eyes off your goal.”
— Henry Ford (Founder of the Ford Motor Company)

“Obstacles are those frightful things you see when you take your eyes off your goal.” – Henry Ford (Founder of the Ford Motor Company)

Since 1987, annual eye-camps are regularly held at the premises of Sayla Ashram of Shree Rajsaubhag Satsang Mandal. Our divinely benevolent Sadguruji, Param Pujya Bhaishree (Bhaishree), seeing the distress of unfortunate souls suffering from eye-related ailments, was very keen to set up an eye hospital in the Sayla region, which, in those days, was even devoid of basic healthcare infrastructure.

In 2006, inspired by London's mumukshu Shri Arunbhai Doshi, his close relative, Shri Manubhai Sanghrajka approached Bhaishree to donate a large sum of money with a splendid idea of setting-up a full-fledged eye hospital at the Sayla Village. Bhaishree enthusiastically accepted Manubhai's noble offer of this donation, and plans were immediately drawn-up to construct an eye hospital at Sayla.

Meanwhile, one of Manubhai's friends, who himself was operating an eye hospital under his Trust in Limbdi, met Manubhai. In casual conversation, Manubhai talked to him about his contemplated donation in Sayla for the aforementioned eye hospital. The gentleman, being very close to Manubhai, warned him, "In my opinion, you are taking a very wrong decision. I, myself, am running an eye hospital in a City like Limbdi, and we are barely conducting ten (10) operations per month. Fate of such an eye hospital, and that too in a small Village like Sayla, would definitely be bleak. Why you are wasting such a large sum of money?"

However, Manubhai did not flinch by such a detrimental opinion, even though it came from a close friend. His confidence and faith in Bhaishree were just unshakable. Manubhai stuck to his decision like the "Rock of Gibraltar," since Bhaishree had personally assured him of excellent results of his noble gesture.

Bhaishree even planned the inauguration ceremony of the Sayla Eye Hospital very meticulously and effectively. He invited religious and prominent leaders of the Sayla Taluka and also from the Villages of the region. Bhaishree, confidently and enthusiastically, appraised them about the state-of-the-art modern medical facilities and equipment available at the Sayla Eye Hospital, which was at par with facilities available at any Metro City.

Resulting from Bhaishree's robust determination and contagious enthusiasm, today, after a short span of only about ten (10) years, the Sayla Eye Hospital is consistently and successfully conducting almost five hundred (500) operations per month! Moreover, due to the lack of space within the ever-growing old Sayla Eye Hospital, a brand new and a much larger Eye Hospital facility has already been recently inaugurated at Sayla!

"Divine power of true Sadguru always elevates the Society" - Param Pujya Bhaishree has indeed brought these words of wisdom to life through his determination.

“અવરોધો તે ભયાનક વસ્તુઓ છે, જે જ્યારે તમે તમારા ધ્યેય પરથી નજર ખસાડો છો ત્યારે જ દેખાય છે.”
— હેનરી ફોર્ડ (ફોર્ડ મોટર કંપનીના નિર્માતા)

1987ની સાલથી દર વર્ષે શ્રી રાજસૌભાગ સત્સંગ મંડળના સાયલા આશ્રમના પ્રાંગણમાં નેત્ર-યજ્ઞનું આયોજન થતું આવે છે. સાયલાની આસપાસના પ્રદેશમાં પ્રાથમિક સારવાર પૂરતી પણ સવલતોના અભાવે, નેત્રરોગોથી પીડાતા દુર્ભાગી જીવોને જોતાં, અપાર કરુણાવાન અને ઋજુહૃદયી પ. પૂ. ભાઇશ્રીના અંતઃકરણમાં સાયલામાં આંખની હોસ્પિટલ બનાવવાની ઈચ્છા જાગી.

2006ની સાલમાં લંડનના મુમુક્ષુ શ્રી અરુણભાઈ દોશીની પ્રેરણાથી તેમના એક નજીકના સગા શ્રી મનુભાઈ સંઘરાજકા ભાઈશ્રી પાસે આવ્યા અને તેઓએ આંખની હોસ્પિટલ માટે ખૂબ જ મોટી રકમ દાન કરવાની ઈચ્છા વ્યક્ત કરી. ભાઈશ્રીએ તેમની ઉમદા ભાવના અને ધગશને સહર્ષ સ્વીકારી અને સાયલામાં આંખની હોસ્પિટલના બાંધકામનું આયોજન શરુ થઇ ગયું.

દરમિયાન, મનુભાઈને એમના એક નજીકના મિત્રને મળવાનું થયું, કે જેઓ પોતે પોતાના જ ટ્રસ્ટ હેઠળ લીંબડી ખાતે આંખની હોસ્પિટલ ચલાવતા હતા. વાતવાતમાં તેઓને મનુભાઈના સાયલા ખાતેની આંખની હોસ્પિટલ માટેના મોટા યોગદાનની જાણ થઇ. તેઓના મનુભાઈ સાથે ઘનિષ્ઠ સંબંધ હોવાથી, તેઓએ મનુભાઈને કહ્યું, “તમે ઘણો ખોટો નિર્ણય લઇ રહ્યા છો. હું લીંબડી જેવા શહેરમાં આંખની હોસ્પિટલ ચલાવું છું, છતાંય અમને મહિનાના માંડ 10 ઓપરેશનો મળે છે. તો સાયલા જેવા નાના ગામડાંમાં આંખની હોસ્પિટલનું શું ભવિષ્ય હોઈ શકે? તમે શા માટે આટલી મોટી રકમ વેડફી રહ્યા છો?”

પરંતુ મનુભાઈને તો પ.પૂ. ભાઈશ્રીમાં પૂર્ણ વિશ્વાસ અને શ્રદ્ધા હતા જ. ભાઇશ્રીએ પણ તેઓને આ સુંદર કાર્યના ખૂબ જ સારા અને ઊંચા પરિણામો આવશે જ તેની પાક્કી ખાત્રી આપી હતી.

પ.પૂ. ભાઇશ્રીએ આંખની હોસ્પિટલના ઉદ્દઘાટન પ્રસંગનું આયોજન પણ ખૂબ વિચારપૂર્વક બધાજ મુદ્દાઓને લક્ષમાં રાખીને કર્યું. તેઓએ બધાં જ ધર્મોના અગ્રણીઓને, તેમજ સાયલા તાલુકા અને આજુબાજુના ગામોના આગેવાનોને, ખૂબ ભાવભર્યું આમંત્રણ આપ્યું. તેઓએ સૌને ખૂબ જ આત્મવિશ્વાસ, ઉત્સાહ અને આનંદપૂર્વક આંખની હોસ્પિટલની અત્યાધુનિક સુવિધાઓ અને સાધન સવલતો વિષે માહિતગાર કર્યા.

પ.પૂ. ભાઇશ્રીના એ દ્રઢ સંકલ્પબળ અને અવિરત ઉત્સાહને પરિણામે, આજે 10 વર્ષ બાદ, આંખની હોસ્પિટલમાં દર મહિને 500થી વધુ સફળ ઓપરેશનો થઇ રહ્યા છે! આ ઉપરાંત, હવે હોસ્પિટલની જગ્યા નાની પડતાં, વિશાળ જગ્યામાં તેનું નવનિર્માણ થઇ, હાલમાં જ તેનું ઉદઘાટન પણ થઈ ચૂક્યું છે..!

“સત્પુરુષોનું યોગબળ જગતનું કલ્યાણ કરો” - પ. પૂ. ભાઇશ્રીએ પોતાના સંકલ્પબળથી આ શબ્દોને સાકાર કરી બતાવ્યા છે.